Πάει καιρός, για να ακριβολογώ ένας περίπου χρόνος। Αυτος ο χρόνος μάλλον μου δίδαξε ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει। Αλλιώς, αν υπάρχει Θεός ... τι βάψαμε! Κι άλλα πολλά που θα μπορούσαν στ'αλήθεια να συνδεθούν μεταξύ τους αρμονικά η μή । Για όλους εμάς, που ζήσαμε και ζούμε μέσα απο τα μάτια των άλλων, των παιδιών που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι το μέλλον τούτου του κόσμου। Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι। Τίποτα μοιάζει να μην έχει αλλάξει, αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι πρακτικές, οι άνθρωποι, οι γενιές των ανθρώπων, τα συνθήματα παραμένουν τα ίδια। Μ'αυτά κι άλλα τριάντα χρόνια πρίν, είκοσι, δέκα, ένα। Μεγαλώνει το χάσμα, μεγαλώνουν οι άνθρωποι, φεύγουν, έρχονται άλλοι μα η ιστορία επαναλαμβάνεται। Ηταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή, σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί। Στη συνείδηση όλων μας, θα πρέπει να μη γίνει πραγματικότητα αυτο που οι της άλλης παράταξης προσπαθούν να μας περάσουν। Ποιός φταίει και γιατί? Δεν γνωρίζει κανείς εκτός απο τον ά-νθρωπο που η δική του η συνείδηση του όπλισε το χέρι। Γιατί? Ενα τσούρμο παιδιά, με λουλούδια στο χέρι, έκαναν τη δική τους διαδήλωση έξω απο τη Βουλή: Σκοτώστε μας............Γιατί, γιατί, σκοτώσατε το παιδί..........και το γνωστό σε όλους, όπως προαναφέρω। Ετυχε να βρεθώ ανάμεσά τους, να νιώσω το μένος τους, να ανατριχιάσω σύγκορμη στην ιδέα ότι κάπου απο κει ψιλά το δεκαπεντάχρονο αγόρι κοιτούσε λυπημένο μα και δικαιομένο।
Ενα παιδί που άνοιξε το παράθυρο του στον ήλιο που έδυσε μάλλον νωρίς। Καλό ταξίδι