Αχ..Αράχωβα..

Είναι κι αυτοί που μου μαυρίζουν την ψυχή μου, κάτι τυπάκια που το παίζουν αυθεντία...
Σκουφά και Πινδάρου γωνία॥Το τσουχτερό κρύο δεν τους πτοεί, περπατούν αγέρωχοι μέσα στην άγνοιά τους και χαζεύουν τις κατίνες που χαζεύουν τις βιτρίνες। Εκείνες με τη σειρά τους φορούν την περιβολή γνωστού περιοδικού γιατί ειναι γυναίκες με πάθος....εκείνες। Ασχέτως αν κρυώνουν, οι όποιες καιρικές συνθήκες τους είναι παγερά αδιάφορες। Βλέπεις η ομορφιά θέλει θυσίες। Μπρός τα κάλλη τί είναι ο κάλος? Του εγκεφάλου βεβαίως, βεβαίως। Του ποιού? Μακάρι να ήσουν εδώ। Ουτε το χριστουγεννιάτικο δενδράκι δεν έχω διάθεση να στολίσω। Είχες πεί "Αντε και του χρόνου να 'μαστε καλά να το στολίσουμε" Ομως ήρθε "του χρόνου" κι εσύ είσαι αλλού। Εύχομαι για καλό। Θάθελα να ήσουν εδώ, μακάρι να ήσουν εδώ! Είναι φορές που νοιώθω ανακούφιση κι άλλες φορές που με πληγώνει η απουσία της παρουσίας σου। And so the story goes...
Αφήνω τις άτακτες σκέψεις μου στην υσηχία τους και μπαίνω σε ένα γνωστό κατάστημα। Αθελά μου γίνομαι ωτακούστρια πρόσληψης। Αχ, θα μπορούσα να ξεκινήσω την Τετάρτη αντί Δευτέρας? Εχω κανονίσει να πάω Αράχωβα με το φίλο μου। Θα σας ήταν πρόβλημα? Τί λές κοπέλα μου!!! Πρόβλημα, κανένα, και την Πέμπτη και την Παρασκευή, κάποιου άλλου μήνα, χρόνου, σε κάποιο άλλο κατάστημα βέβαια, της απαντά έξαλλη η υπεύθυνη Ακαρδη κοινωνία, ουτε ένα Σαββατοκύριακο δεν μας αφήνεις να χαρούμε!! Εντάξει, τότες να έρθω τη Δευτέρα। Ετσι ξαφνικά μου έφτιαξε τη διάθεση αυτό το περιστατικό। Τι να πείς και πως να το σχολιάσεις?